එදා අහුන්ගල්ල හා අවට ගම්මානයන් එකම මළගෙයක් බවට පත්ව තිබිණි. දෙන්නා තුන්දෙනා මෙන්ම සිව්දෙනා ආදී වශයෙන් එකට වළ දැමූ සොහොන්ද ප්‍රදේශයේ විය. එකල අහුන්ගල්ල මෙන්ම දිවයිනේ බොහෝ දුම්රිය හරස් මාර්ග අනාරක්ෂිත තත්ත්වයේ තිබුණු ඒවාය. 

 

ඒවා කිසිවකට ගේට්ටු සවිකර තිබුණේ නැත. අහුන්ගල්ල දුම්රිය හරස් මාර්ගය අසල දුම්රිය මාර්ගය ආසන්නයට වන්නම ගොඩනැඟිලි ඉදිකර තිබීම හේතුවෙන් දුම්රියේ පැමිණීම දැකගන්නට ලැබෙන්නේ දුම්රිය මාර්ගය අසලටම පැමිණි පසුවය. අහුන්ගල්ලේදී දුම්රියක පැමිණීම බොහෝ වාහන හිමියන්ට එකල දැනුම් දුන්නේ අසල්වැසි කාන්තාවකි. ඇය මේ වන විට මියගොසිනි. මෙදිනද එම කාන්තාව අත් ඔසවා කෑගසමින් ඒ බව දැනුම් දුන්නත් බස් රථයේ රියැදුරා බස් රථය නතර කළේ දුම්රිය මාර්ගය මතටම බස් රථය ගෙන ඒමෙන් පසුවය. 

 

දුම්රිය දැකීමෙන් බියට පත්වීම මත බස්රිය දුම්රිය මාර්ගය උඩ තිබියදීම බස්රථයේ එන්ජිම නතර වී තිබිණි. 1980 පෙබරවාරි 08 දින පුහුණු වන දුම්රිය රියැදුරෙකු ලෙස දුම්රිය දෙපාර්තමේන්තුවට එක්වූ බලපිටියේ ඒ.ආර්. ද සිල්වා මහතා මෙම දුම්රියේ රියැදුරු ලෙස කටයුතු කරමින් සිටියේය. ඔහු 1985 වසරේ බලවේග කට්ටල දුම්රිය රියදුරෙකු ලෙස පත්වීම් ලැබ වසර 02ක් කොළඹ බලවේග ධාවනාගාරයේ සේවය කර 1987දී ස්ථාන මාරුවක් ලැබ ගාල්ල ධාවනාගාරයට අනුයුක්තව සේවය කරමින් සිට ඇත. 

 

ඔහුට නියමිතව තිබුණේ ගාල්ල - අලුත්ගම මන්දගාමී දුම්රිය ධාවනය කිරීමයි. මෙදින ගාල්ල අළුත්ගම බලවේග කට්ටල දුම්රියේ යම් දෝෂයක් හේතුවෙන් උ 2 වර්ගයේ ජර්මන් එන්ජිමක් සහිත අංක 704 දරන දුම්රිය ධාවනය කිරීම මොහුට බාරවිය. අලුත්ගමින් ගාල්ල දක්වා ගමන් ආරම්භ කළ දුම්රිය ප.ව 2.25ට කොස්ගොඩ දුම්රිය නැවතුම්පොළේ නවතා 2.30 වන විට අහුන්ගල්ල දුම්රිය නැවතුම්පොළට ළඟා වෙමින් තිබූ බවත් එක්වරම දුම්රිය මාර්ගයට ප්‍රවිෂ්ට වූ බස්රිය හා දුම්රිය අතර දුර, ඉතා අඩු වූ හෙයින් කිසිවක් කර කියා ගන්නට නොහැකි වූ බවත් ඒ.ආර්. ද සිල්වා මහතා සිද්ධිය විමර්ශන කළ ඒක පුද්ගල කොමිසම හමුවේ පසුව ප්‍රකාශ කර තිබුණි. 

 

දුම්රියේ මැද වැදුණ බස්රිය දෙකට කැඩී ගිය බවත් සිසුන් රේල්පාර මැදට ටැටීමෙන් දුම්රියට හසුවූ බවත් ඔහු එහිදී ප්‍රකාශ කර තිබිණි. එවකට ජනාධිපති රණසිංහ ප්‍රේමදාස මහතා සිද්ධිය සම්බන්ධයෙන් සොයා බලන්නට ඒකපුද්ගල ජනාධිපති කොමිසමක් පත් කළේය. ඒ හිටපු අභියාචනාධිකරණ විනිසුරු ඩී.ජේ. ජයලත් මහතාගේ ප්‍රධානත්වයෙනි. දුම්රිය රියැදුරුවරයා ඉහත සාක්ෂිය ලබා දුන්නේ මෙම කොමිසම හමුවේය.

 

එයට අමතරව හේමා ප්‍රේමදාස ආර්යාව අහුන්ගල්ලට එවා අනතුර පිළිබඳව සොයා බලා එයින් විපතට පත්වූවන්ට සහන සැලසීම සම්බන්ධයෙන් කටයුතු කරන්නටද උපදෙස් ලබා දී තිබිණි. එයින් පසුව රුපියල් 1000/- ක මාසික දීමනාවක් මත ජනසවිලාභීන් යොදවා අනාරක්ෂිත දුම්රිය හරස් මාර්ග වලට උණ බම්බු ගේට්ටු සවි කරන්නටද ජනාධිපති ප්‍රේමදාස මහතා පියවර ගත්තේය. දුම්රිය හරස් මාර්ග වලට උණ බම්බු ගේට්ටු වැටුණේ මෙම අනතුර නිසාය. 

 

ලංකා ගමනාගමන මණ්ඩලය අනතුරෙන් මියගිය පුද්ගලයන්ට හා තුවාල ලැබූවන්ට වන්දි ගෙවීය. ඒ මියගිය අයකුට රුපියල් 25,000/- ක් වශයෙන් හා තුවාල ලැබූවන්ට රුපියල් 50,000/- සිට 1,00,000/- දක්වා ආදි වශයෙනි. නමුත් ජීවිත අහිමි වූවන්ගේ හා තුවාල ලබා ආබාධිත වූවන්ගේ පවුල් ජීවිත ගොඩගන්නට එම මුදල් කිසිසේත් ප්‍රමාණවත් නොවීය. අනතුර සම්බන්ධයෙන් බස්රථයේ රියදුරුට එරෙහිව අහුන්ගල්ල පොලිසිය බලපිටිය මහේස්ත්‍රාත් අධිකරණයේ නඩු පැවරීමටද පියවර ගෙන තිබුණි. නඩුව අවසානයේ එහි රියදුරුට වසර 190 ක සිර දඩුවම් නියම කිරිමටත් රියදුරු බලපත්‍රය අත්හිටුවීමටත් මහේස්ත්‍රාත්වරයා නියෝග කර තිබුණි. අනතුරින් මියගිය අය සිහිපත් කිරීම සඳහා ස්මාරකයක් ඉදි කිරීමටද එකල කිසියම් වූ සංවිධානයක් මුදල් ලබා දුන්නේය. 

 

විපතට පත් පවුල් යළි ගොඩනැඟීමටද ඒ අතර මුදල් විය. නමුත් එම මුදලින් ගොඩනැඟූ පවුලක්ද නැත. එම මුදල්වලට සිදු වූයේ කුමක්ද යන්නද අදටත් කිසිවෙක් නොදනිති. අවසානයේ ආසන්න විහාරස්ථානයකට ප්‍රවිෂ්ට වීමේ තොරණක් එම මුදලින් ඉදිකිරීමට යම් කණ්ඩායමක් පියවර ගෙන තිබුණි. එම තොරණේ පාමුල අනතුරින් මියගිය සිහිපත් කිරිමට එය ඉදිකළ බවද සඳහන් කර තිබේ. අනතුරින් බරපතළ තුවාල ලබා තවමත් ආබාධිත තත්ත්වයේ පසුවන කීප දෙනෙකුද සිටී.

 

එහිදී හමු වූ කීප දෙනෙක් හා ඔවුන් මෙන්ම ඔවුන්ගේ පවුල්වල ඥාතීන් පලකල අදහස් පහත දැක්වේ. අහුන්ගල්ල, සී.පී. ද සිල්වා මාවතේ පදිංචි ඩී. සමන් මෙන්ඩිස් (49). 

 

 

අනතුරෙන් දැඩි ලෙස ආබාධිත තත්ත්වයට පත් වු තවත් අයෙකු වන්නේ එවකට අහුන්ගල්ල, පොල්අතුපළාත ප්‍රදේශයේ පදිංචිව සිටි ඩී. උෂානි ඉමල්කා ද සිල්වා මෙනවියයි. (47) ඇය මේ වන විට සිය නැඟණියගේ අහුන්ගල්ල, ගල්වෙහෙර නිවසේ ජීවත් වෙයි. ඇය සම්බන්ධයෙන් නැඟණිය කිව්වේ මෙවන් කතාවකි. 

 

 

අහුන්ගල්ල, කටුවිල පදිංචි අගම්පොඩි භද්‍රාණි ද සොයිසා (50) හා අගම්පොඩි ස්වර්ණපාලි ද සොයිසා (44) අක්ක නගෝය. ස්වර්ණපාලී ඒ වන විට බලපිටිය රේවත ජාතික පාසලේ 9 වන ශ්‍රේණියේ ඉගෙනුම ලබමින් සිටියාය. ස්වර්ණපාලී අනතුර සිදුවූ බස්රථයේ පාසල ඇරී නිවසට පැමිණෙමින් සිටියාය. ඇයගේ මව වන ගීමුණි ලීලාවතී කවිරත්න මහත්මියත්, භද්‍රාණි සොයුරියත් වෙනත් අවශ්‍යතාවකට අම්බලන්ගොඩ ගොස් ආපසු පැමිණෙමින් සිටියාය. අනතුරෙන් මව මියගිය අතර අක්ක නගෝ බරපතළ තුවාල ලැබූහ. ස්වර්ණපාලිගේ වම් පාදයේ දණහිසින් පහළ කොටස ඉවත් කර තිබේ. ඇය අදටත් ගත කරන්නේ දුක්ඛිත ජීවිතයකි. ඇය මෙසේ කීවාය. 

 

 

ලියනගේ ජානක පුෂ්ප කුමාර (43) අනතුරින් බරපතළ තුවාල ලැබූ අයෙකි. අහුන්ගල්ල, මරදානේ පදිංචි ඔහු මෙසේ කිය. 

 

 

අනතුරෙන් විපතට පත්වූවන් තවත් බොහෝය. මේ සම්බන්ධයෙන් යම් සොයා බැලීමක් කරන්නේ නම් ඒ සඳහා උදවු කළ හැකිය. මියගිය අයද බොහෝය. දරුවන් අහිමි වීමෙන් අසරණ වූ මවුපියෝද සිටිති. ගල්වෙහෙර උපුල්, නෙල්ලිගොඩ දුලීකා, චම්පා ද සොයිසා සහ නන්දනී ද සොයිසා දෙසොහොයුරියන්, සුනන්දලතා ද සිල්වා, සම්පත් සංජීව, නිරෝෂා කුමාරී, ප්‍රදීපා ද සිල්වා, රසිකලතා ද සිල්වා, මෙන්ම ආදම්බාවා අසානී උම්මා ගුරුවරියද මියගිය අය අතර සිටිති. අසානි උම්මා සමන්තුරේ තරුණියකි. ඇය බලපිටියේ අසාහිර් මොහොමඩ් ලෙබ්බේ හා ප්‍රේම සම්බන්ධයක් ගොඩනඟා ගන්නේ ඔවුන් 1974දී ලංකා විශ්වවිද්‍යාලයේ විද්‍යාලංකාර මණ්ඩපයේ ඉගෙනුම ලබමින් සිටියදීය. බලපිටිය මුස්ලිම් විද්‍යාලයේ ඉගැන්වීමේ නිරතව සිටි ඇය පාසල නිමවී නිවසට පැමිණෙමින් සිටියදී අනතුරට ලක්වූවා. 

 

මියගිය උපුල්ගේ මව එම්.බී. යසවතී (77) මහත්මිය අදටත් සිටින්නේ හැඬූ කඳුළිනි. එම අනතුරින් උපුල්ගේ ඥාති නැඟණියක වන චින්තා ප්‍රියදර්ශනීද (එවකට 12) බරපතළ තුවාල ලැබුවාය. එමෙන්ම අනතුරින් තුවාල ලැබූවන් රෝහල් වෙත ගෙන යන්නට උපකාර කළ අහුන්ගල්ල මිද්දරමුල්ලේ බන්දුසිරි (65) මෙන්ම බෝගහපිටියේ උපාලි ද සිල්වාගේ මතකයන්ද අති බිහිසුණුය. ඔවුන් ප්‍රකාශ කරන්නේ මියගිය හා තුවාල ලැබූවන් රෝහල් කරා ගෙන යන්නට මහත් කැපවීමකින් කටයුතු කළ බවයි. මොවුන් පිළිබඳවද මතකය අවදි කරන්නේ අනතුරට වසර 29ක් පිරෙන මොහොතේ අසරණ වූ පවුල්වලට යම් සාධාරණයක් ඉටු කිරීම සඳහා බලධාරීන් අවදි කරන්නටය.